نیمه شب از در و دیـوار ، صـدا میـشنـوم
وز لب شبنم و گل ، زمزمه ها میشنوم
در سکوتی که نجنبد نـفسی از نـفسی
خیــره مـیـمـانـم و آوای خـدا میـشنـوم
نغمه ای میشکفد در من و از معبد جان
همه دم بـانگ خوش حی عـلا میشنـوم
خاطرم باغ گل افشان شود از نکهت شب
هر نـفس از همه سو عـطر دعا میشنوم
جـان به رقـص آید و پـرواز کنم تا ملکـوت
وز سـراپــرده ی اسرار ، صـدا میشنـوم
گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجر ز پشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی و نجوا کشید
گفتمش تصویری از لیلی و مجنون را بکش
عکس حیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(س) کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت و مظلومی و محنت بکش
فکر کرد و چهار قبر خاکی از طه کشید
گفتمش سختی و درد و آه گشته حاصلم
گریه کرد آهی کشید و زینب کبری(س) کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی (عج) را کشید و به چه بس زیبا کشید
گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین(ع)
گفت این یک را بباید خالق یکتا کشید
عشق یعنی زندگی را بندگی عشق یعنی بندگی آزادگی
عشق یعنی یک وضو و یک نماز عشق یعنی یک عمر راز و نیاز
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعنی بهر معبود مردن عشق یعنی همچو شمعی سوختن
عشق یعنی بی قرار روی یار عشق یعنی آرمیدن در جوار
عشق یعنی تا ابد شیدا شدن عشق یعنی موج یک دریا شدن
عشقبازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست
عاشقی را قابلیت لازم است طالب حق را حقیقت لازم است
عشق از معشوق اول سر زند تا به عاشق جلوه دیگر زند
تا به حدی که برد هستی از او گر زند صد شورش و مستی از او
شاهد این مدعی خواهی اگر بر حسین و حالت او کن نظر
روز عاشورا در آن میدان عشق کرد رو را جانب سلطان عشق
بار الها این سرم این پیکرم این علمدار رشید این اکبرم
این سکینه این رقیه این رباب این عروس دست و پا در خون خضاب
این من و این ساریان این شعر دون این تن عریان میان خاک وخون
این من و این ذکر یا رب یا ریم این من و این ناله های زینبم
پس خطاب آمد ز حق کی شاه عشق ای حسین ای یکه تاز راه عشق
گر تو بر من عاشقی ای محترم پرده بر کش من به تو عاشق ترم
غم مخور که من خریدار تو آم مشتر ی بر جنس بازار تو آم
هر چه بودت داده ای در راه ما مرحبا صد مرحبا خود هم بیا
خود بیا که می کشم من ناز تو عرش و فرشم جمله پا انداز تو
لیک خود تنها نیا در بزم یار خود بیا و اصغرت را هم بیار
خوش بود در بزم یاران بلبلی خاصه در منقار او برگ گلی
خود تو بلبل گل علی اصغرت زودتر بشتاب سوی داورت