نصیحت لقمان
نصیحت لقمان حکیم به فرزندش:
ای فرزند از چهار هزار حدبث چهارصد نکته و از چهار صد نکته هشت مورد را فراگرفتم که به این شرح است.
دو چیز را فراموش نکن.۱ـ خدا ۲ـ مرگ
دو چیز را زود فراموش کن.۱ـ بدی دیگران در حق خودت
۲ـ خوبی خودت در حق دیگران.
چهار چیز را بیش از پیش نگه دار.
۱ـ زبانت را در جمع
۲ـ شکمت را در سر سفره دیگران
۳ـ چشمت را در خانه دوستان
۴ـ دلت را در سر نماز
ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت ٬ حضرت علی بن موسی الرضا (ع) بر شما دوستان خوبم مبارک باد.
شود آیا که دگر بار دری باز شود؟
عشق با گرمی دیدار تو آغاز شود؟
خواندی ام ٬ آمدم و بار دگر نیز مرا
لطف دیرین تو باید که سبب ساز شود
تا به شوق تو کبوتر شوم و بال مرا
آسمان حرمت ٬ عرصه ی پرواز شود
شاهی و خیل گدایان درت میدانند
هر که افتاد بر این خاک ٬ سرافراز شود
ای خوش آن روز که با دست نوازشگر تو
گره از کار فرو بسته ی ما باز شود
تقدیم به دوستان گلم به مناسبت ولادت امام رضا (ع).
باد هم کم نکند سوز دل صحرا را
قطره ای عشق به آتش بکشد دریا را
از غم عشق تو ای دوست ببین جان به لبم
فرصتی نیست دگر وعده مده فردا را
بچشان ذره ای از لعل لبت بر لب من
تا معلم بشوی بر دل من اسما را
چهره ی ماه تو را گر که نبینم کورم
ورنه بینا به کجا گم بکند پیدا را
یا که جانم بستان یا به وصالت برسان
اعتنایی بنما بیش مسوزان ما را
ساقی از فیض تو شد عالم امکان آباد
من خرابم چه کنم از می عشقت یارا
این عجب نیست که بی دیدن تو مجنونم
ذکر اوصاف تو مجنون بکند لیلا را
قطره ای اشک که از چشم خمارت آید
همچو آواز زند بر سر من دنیا را
این ترک خورده دلم، وحشت این را دارد
که بمیرد و نبیند پسر زهرا را
شکوه بندگی
دلت را با خداوند آشنا کن ز عمق جان خدایت را صداکن
دل غفلت زده مانند سنگ است مس دل را به یاد او طلا کن
شکوه بندگی در خاکساری است خضوع و بندگی پیش خدا کن
تو غرق نعمت پروردگاری بیا و حق نعمت را ادا کن
نشان حق شناسی در نماز است بیا و با خدا قدری وفا کن
به سوی او گشا دست نیازی به درگاه بلند او دعا کن
به سنگ توبه ای بشکن دلت را غرور و سرگردانی را رها کن
دروازه بان
گفتم : در تیم خودتان چه کاره ای؟
گفت:دروازه بان
گفتم:این شد کار؟برو تو خط حمله
گفت:فکرم از دروازه مطمئن نیست دلم یک دروازه است. اگر کنترل نکنم می بینی پی در پی گل می خورم.
گفتم مثلا چه گلی؟
گفت:گل گناه، گل هوس، گل غرور، گل دوستیهای حساب نشده،گل غفلت از آینده و آخرت.
گفتم:چطور است جمع شویم وبا تیم ابلیس مسابقه بدهیم؟
گفت: به شرط اینکه خودم دروازه بان باشم. چون من می دانم از چه زاویه ای (توپ) گناه را به طرف دروازه دلها شوت می کند.
گفتم: قبول ولی از کجا این تجربه ها را کسب کرده ای؟
گفت: زاویه حمله ابلیس غفلت است و غرور، وقتی چراغ یاد خدا خاموش می شود غرور به دشمن راه می دهد، شیطان حریف قدری است نمی شود آن را دست کم گرفت.
گفتم: پس تو خط دفاع را بیشتر دوست داری؟
گفت: آدم اگر نتواند دفاع خوبی داشته باشد مهاجم خوبی هم نمی شود.
گفتم:دیگر کدام زاویه را باید مراقب بود؟
گفت: خواهی نخوری زتیم ابلیس شکست
باید به دفاع از دل و دیده نشست
چون شوت شود به سوی دل توپ گناه
دروازه دل به روی آن باید بست
گفتم: دروازه بانی هم عجب لذتی دارد
گفت:به شرط آنکه گل نخوری و حمله شیطان را دفع کنی جهاد با نفس به همین جهت بالاترین مبارزه است.
چقدر خوب می شد
چقدر خوب می شد اگر معلم ادبیات تنها درس ادب تصویر نمی کرد بلکه گاهی هندسه ادب را نیز روی تخته می کشید و پیش چشمهای ما آن را ضربدر فلسفه زندگی می کرد.
چه قدر خوب می شد اگر معلم هندسه ،زاویه محبت را در دایره عشق و بیرون از متوازی الاضلاع خطهای سیاسی ترسیم می نمود.
چه قدر خوب می شد اگر معلم فیزیک در آزمایشگاه ذهن دانش آموزان خود،پروتونهای سبز دوستی را از الکترونهای زرد کینه جدا می کرد و در جاذبه میکروسکوپ مهر، اتم اصلاح شده را به آنها نشان می داد.
چه قدر خوب می شد اگر معلم شیمی با کیمیای خود مس (من) را به طلای (هو) تبدیل می کرد.
چه قدر خوب می شد اگر به زنبورهای بی عسل جواز کندو سازی نمی دادند.
چه قدر خوب می شد اگر قطره،دریا نمی شد که رنج سفر دوباره را از خود به خود هموار سازد.
چه قدر خوب می شد اگر تصویر ای کاش ای کاش، کاشیهای خانه ما را تزییین نمی کرد. ای کاش.
رود دنیا جاری است
زندگی راز بزرگی است که در ما جاری است .
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست.
وقت رفتن به همان عریانی، که به هنگام ورود آمده ایم.
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟هیچ!!
زندگی درک همین اکنون است.
تو نه در دیروزی و نه در فردایی
ظرف امروز پر از بودن توست.
ناله کن ای دل به عزای علی
ناله کن ای دل به عزای علی
گریه کن ای دیده برای علی
کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی
عمر علی عمره مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی
دیده زمزم که پر از اشک شد
یاد کند، زمزمه های علی
تیغ شهادت سر او را شکافت
کوفه بود، کوه منای علی
عالم امکان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی
نیست هم آغوش صبا بعد از این
پیک ظفر بخش لوای علی
منبر و محراب کشد انتظار
تا که زند بوسه به پای علی
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت و مناجات دعای علی
آه که محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی
مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی
وای امیر دو سرا کشته شد
خانه غم گشته، سرای علی
پیش حسین و حسن و زینبین
خون چکد از فرق همای علی
فزت و رب الکعبه
رادمردى که با دشمنانش با مروت و جوانمردى رفتار مى کرد و در عین حال در برابر گردن کشى ها با قدرت و صلابتى پایان ناپذیر مى ایستاد. سترگ مردى که شرافت و انسانیت از او معنا مى یابند و به جز نبى مکرم هیچ کس در کفه ترازو با او برابر نمى ایستد. همان یگانه اى که همه بزرگان علم و دین و عرفان و ادب ریزه خوار سفره احسان اویند.
بلند همتى که رایت عدل و داد را در بلنداى شکوه پروین کوبید و تلألؤیى که اخلاق و انصاف در جهان دارد مرهون سیره و شیوه اوست. بزرگوارى که در زندگى هرگز از یاد خدا غافل نشد و در برابر یتیمان و فقرا فروتن و در برابر ظالمان وناکثان خشمناک بود و سرانجام فرق سرش از شدت عدلش شکافته شد.
یا علی
یا علی ذاتت ثبوت قل هوالله احد
نام تو نقش نگین امر الله الصمد
لم یلد از مادر گیتی ولم یولد چو تو
لم یکن بعد نبی مثلت له کفوا احد