سخنان حضرت امیر
سخنان گهربار حضرت امیرمؤمنان علی ابن ابیطالب (ع)
آدمی به گفتارش سنجیده می شود وبه رفتارش ارزیابی می گردد، چیزی بگو که کفه سخنت سنگین شو د و کاری کن که قیمت رفتارت بالا برود.
هر کسی در نقطه ضعف های دوست خود دقیق شود،پیوند دوستی او قطع خواهد شد.
شرط خرد حفظ تجربه ها و بکار بستن آنهاست.
شکیبایی در مصیبت،از نشانه های مومن است.
بی خردتر از همه کسی است که خود را خردمندتر از همه پندارد.
سرلوحه کتاب سعادت بشر،رفتار پاک و سجایای اخلاقی اوست.
بهترین شیوه عدل،یاری مظلوم است.
خود شناسی!
الهی!
در شگفتم از آنکه کوه را می شکافد
تا به معدن جواهر دست یابد
و خویش را نمی کاود تا به مخزن
حقایق برسد...
از استاد حسن زاده آملی
یک نگاه
از گل پرسیدم محبت چیست گفت از من زیباتر
از آفتاب پرسیدم محبت چیست گفت از من سوزانتر
از شمع پرسیدم محبت چیست گفت از من عاشق تر
از خود محبت پرسیدم محبت چیست گفت تنها یک نگاه
نوح کربلا
ای کشتی نجات زمان کشتیم شکست
افتاده ام به ورطه گرداب خود پرست
در زیر تازیانه گرداب و صاعقه
پشتم خمید و رشته امّید من گسست
دستم بگیر و ساحل امنی ببر مرا
می ترسم از تلاطم موجهای مست
در عرشه سفینه ات ای نوح کربلا
جایی برای آدم کشتی شکسته هست؟
هر کس که دید حال پریشان و زار من
تنها نهاد دست تأسف به روی دست
سوگند بر خدا که تو دریا دلی حسین
باید فقط به لطف تو چشم امید بست
ُ
چه کسی واقعا خدا را دوست دارد؟
شخصی در عالم رویا فرشته ای را دید که در یک دستش مشعل و در دست دیگرش سطل آبی گرفته بود و در جاده ای روشن و تاریک راه میرفت. شخص جلو رفت و از فرشته پرسید:این مشعل و سطل آب را کجا می بری؟ فرشته جواب داد:می خواهم با این مشعل بهشت را آتش بزنم و با این سطل آب،آتش های جهنم را خاموش کنم.آن وقت ببینم چه کسی واقعا خدارا دوست دارد؟
خرقه پوشان
بوی خون در کوچه ها آید همی زخم نامردی ندارد مرهمی
سفره های خالی از نان و نمک کو ندای خالص کنا معک
امتی از نسل سفیانی به پا پس چرا بر (نی) شدی ای مه لقا
هر کجا با نام تو منزل نمود سر زدم اما دلی با تو نبود
بی تو شمشیر بر خلایق می کشند تیغ بر روی حقایق می کشند
پول و آغوش و شکم شد نانمان برق شک تابیده بر ایمانمان
قصه های عاشقی تحریر شد صحبت از سجاده و تزویر شد
گویمت از هفت رنگان مو به مو خرقه پوشان دغل کار دو رو
سجده بر پست و ریاست می کنیم با خدا هم ما سیاست می کنیم
کو نشانی که شما اهل دلید جملگی تان بر نماز باطلید
این خسان با مال مردم زنده اند جملگی اندر نماز و سجده اند
خرقه پوشان حرمتی نگذاشتند آبرو از روی دین بر داشتند
از نمای خرقه پوشان دو رو سجده و سجاده شد بی آبرو
دم ز راه و رسم سلمان می زنیم لاف اسلام و مسلمان می زنیم
کاشکی از نسل سلمان می شدیم لحظه ای یکدم مسلمان می شدیم
سقف باورهای ما هم چکه داشت آرزوی اسکناس و سکه داشت
همدم نمی بینم
دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی بینم دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمی بینم
دمی با همدمی خرّم زجانم بر نمی آید دمم با جان برآید چون که یک همدم نمی بینم
مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی بینم
قناعت می کنم با درد چون درمان نمی بینم تحمل می کنم با زخم چون مرهم نمی بینم
خوشا و خرّما آن دل که هست از عشق بیگانه که من تا آشنا گشتم دل خرّم نمی بینم
نم چشم آبروی من ببرد از بس که می گریم چرا گریم کز آن حاصل برون از نم نمی بینم
کنون دم در کش ای سعدی که کار از دست بیرون شد
به امید دمی با دوست و آن دم هم نمی بینم
گفتگوی دل و دلدار
گفت و گوی
دل و دلدار
گفتم که از فراقت عمری ست بی قرارم
گفت از فراق یاران من نیز بی قرارم
گفتم به جز شما من فریاد رس ندارم
گفتا به غیر شیعه من نیز کس ندارم
گفتم که یاورانت مظلوم هر دیارند
گفتا مرا ببینند مظلوم روزگارم
گفتم که شیعیانت در رنج و در عذابند
گفتا به حال ایشان هر لحظه اشکبارم
گفتم که شیعیانت جمعند به یاری تو!
گفتا که من شب و روز در انتظار یارم
گفتم که دشمن تو در فکر محو شیعه ست
گفتا به حال شیعه هر لحظه پاسدارم
گفتم که ای امامم از ما چرا نهانی
گفتا به چشم محرم هر لحظه آشکارم
اللهم عجل لولیک الفرج
یاس را پیغمبران بو کرده اند
یاس را پیغمبران بو کرده اند...
عشق من پائیز آمد مثل بار باز هم ما باز ماندیم از بهار
باید از فقدان گل خونجوش بود در فراق یاس مشگی پوش بود
یاس بوی مهربانی می دهد عطر دوران جوانی می دهد
یا سها یاد آور پروانه اند یاسها پیغمبران خانه اند
یاس را یک شب گل ایوان ماست یاس تنها یک سحر مهمان ماست
یاس را آئینه ها رو کرده اند یاس را پیغمبران بو کرده اند
یاس بوی حوض کوثر می دهد عطر اخلاق پیمبر می دهد
حضرت زهرا دلش از یاس بود دانه های اشکش از الماس بود
داغ عطر یاس زهرا زیر ماه می چکاند عطر حیدر را به چاه
عشق محزون علی یاس است و بس چشم او یک چشمه الماس است و بس
اشک می ریزد علی مانند رود بر تن زهرا گل یاس کبود
کاش
کاش در مهمانسرایت جا نمی دادی مرا
یا دلی دیوانه و شیدا نمی دادی مرا
گر بنا باشد به جرم معیصت دوزخ روم
کاش نام سینه زن مولا نمی دادی مرا
گر که نیت بود از اول مرا آتش زنی
کاش مهر حضرت زهرا نمی دادی مرا
من به دل گرمی غفران تو عصیان کرده ام
کاش از لا تقنطو امضا نمی دادی مرا
در جهنم ناله ی انی احبک می زنم
کاش آنجا قدرت نجوا نمی دادی مرا
شاید این جمعه بیاید ٬ شاید...
یا ابن الحسن ؛
تمام خاک را گشتم به دنبال صدای تو
ببین باقیست روی لحظه هایم جای پای تو
اگر مومن ٬ اگر کافر به دنبال تو میگردد
چرا دست از سر من بر نمیدارد هوای تو؟
صدایم از تو خواهد بود ٬ اگر برگردی ای موعود
پر از داغ شقایق هاست آوایم برای تو
تو را با تمام انتظارم جستجو کردم
کدامین جاده امشب میگذراد سر به پای تو؟
اللهم عجل لولیک الفرج
خبر آمد خبری در راه است سرخوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید ٬ شاید پرده از چهره گشاید ٬ شاید
دست افشان ٬ پای کوبان می روم بر در سلطان خوبان می روم
می روم بار دگر مستم کند بی سر و بی پا و بی دستم کند
می روم کز خویشتن بیرون شوم در پی لیلا رخی مجنون شوم
هر که نشناسد امام خویش را بر که بسپارد زمان خویش را
با همه لحن خوش آواییم در به در کوچه ی تنهاییم
ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر نغمه ی تو از همه پر شور تر
کاش که این فاصله را کم کنی محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه ی ما می شدی مایه ی آسایه ی ما می شدی
هر که به دیدار تو نایل شود یک شبه حلال مسائل شود
دوش مرا حال خوشی دست داد سینه ی ما را عطشی دست داد
نام تو بردم لبم آتش گرفت شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه ی جان من است نامه ی تو خط اوان من است
ای نگهت خاست گه آفتاب در من ظلمت زده یک شب بتاب
پرده برانداز ز چشم ترم تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یارومدد کار ما کی و کجا وعده ی دیدار ما
دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد
به مکه آمدم ای عشق تا تو را بینم تویی که نقطه ی عطفی به اوج آیینم
کدام گوشه ی مشعر ٬ کدام کنج منا به شوق وصل تو در انتظار بنشینم
ای زلیخا دست از دامان یوسف بازکش تاصبا پیراهنش را سوی کنعان آورد
ببوسم خاک پاک جمکران را تجلی خانه ی پیغمبران را
خبر آمد خبری در راه است سرخوش آن دل که ار آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید ٬ شاید پرده از چهره گشاید...
شاید...
مرحوم آقاسی
ولادت با سعادت یگانه منجی عالم بشریت بر همگان مبارک باد
پروانه ی شمع رخ زیبای توام
دلباخته ی قامت رعنای توام
آشفته ام از فراقت ای دلبر حسن
برگیر حجاب من که رسوای توام
خدایا ؛
به من زیستنی عطا کن که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است حسرت نخورم.
مردنی عطا کن که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم.
بگذار تا آن را من خود انتخاب کنم آنچنان که تو دوست داری ٬
چگونه زیستن را تو به من بیاموز
چگونه مردن را خود نیز خواهم آموخت
دکتر علی شریعتی
دنیا را بد ساخته اند...
کسی را که دوست داری ٬ تو را دوست نمی دارد.
کسی که تو را دوست دارد ٬ تو دوستش نمیداری.
اما کسی که تو دوستش داری و او هم تو را دوست دارد ٬
به رسم و آئین هرگز به هم نمیرسید.
و این رنج است...
زندگی یعنی این...
دکتر علی شریعتی
مراقب باش...
مراقب افکارت باش ٬ آن به گفتار تبدیل میشود
مراقب گفتارت باش ٬ آن به کردار تبدیل میشود
مراقب کردارت باش ٬ آن به عادت تبدیل میشود
مراقب عادتت باش ٬ آن به شخصیت تبدیل میشود
مراقب شخصیتت باش ٬ آن سرنوشتت خواهد شد
...God will mend your broken heart , if you give him ALL of the pieces
جای پا...
گفتمش دل میخری؟ پرسید چند؟
گفتمش دل مال تو ٬ تنها بخند
خنده کرد و دل ز دستانم ربود
تا به خود باز آمدم او رفته بود
دل ز دستش روی خاک افتاده بود
جای پایش روی دل جا مانده بود...
میرسد روزی که فریاد وفا را سر کنی میرسد روزی که احساس مرا باور کنی
میرسد روزی که نادم باشی از رفتار خویش خاطرات رفته ام را مو ز مو از بر کنی
میرسد روزی که تنها یادگاریهای من نامه هایی که با دریای اشکت تر کنی
میرسد روزی که تنها در مسیر بی کسی بوته های وحشی گل را ز غم پرپر کنی
میرسد روزی که صبرت سر شود در پای من آن زمان احساس امروز مرا باور کنی...
نه از آشنایان وفا دیده ام نه در باده نوشان صفا دیده ام
ز نامردمی ها نرنجد دلم که از چشم خود هم خطا دیده ام
به خاکستر دل نگیرد شرار من از برق چشمی بلا دیده ام
وفای تو را نازم ای اشک چشم که در دیده عمری تو را دیده ام
دگر مسجدم خانه ی توبه نیست که در اشک زاهد ریا دیده ام
نه سودای نام و نه پروای ننگ از این خرقه پوشان چه ها دیده ام
طبیبا مکن منعم از جام می که درد درون را دوا دیده ام
حریم خدا شد چه شبها دلم که خود را زعالم جدا دیده ام
از آن رو نریزد سرشکم ز چشم که در قطره هایش خدا دیده ام
برو صاف شو تا خدا بین شوی ببین من خدا را کجا دیده ام